- 2.10 -

Lucyfer chodził to w jedną, to w drugą stronę, aż zdawałoby się, że w drewnie powstaje ścieżka od jego kolejnych kroków. Kiedy Michał próbował się odezwać, to ten go uciszał. Co rusz przeczesywał włosy nerwowym gestem.

Do tego wszystkiego jeszcze wyznanie Theodora. Jak on w ogóle mógł ruszać grób Aksel? Rozwścieczyła go ta wiadomość, ale przed zabiciem podwładnego powstrzymał go fakt, że w trumnie nie było ciała. Co prawda demon nie widział tego na własne oczy, bo przecież cmentarz znajdował się na poświęconej ziemi, ale zapewnił, że ludzie, którzy to sprawdzili, nie kłamali.

– Bracie... – zaczął ponownie Michał.

– Zamknij się – warknął Lucyfer, po czym opadł na fotel, w którym jeszcze chwilę temu siedziała Erimia.

– Nie zachowuj się tak, jakbyś miał to gdzieś. – Anioł wpatrywał się w brata niemal błagalnym wzrokiem.

– Uwierz mi, że nie mam tego gdzieś, wręcz przeciwnie. – Nalał sobie whisky do szklanki i wychylił do dna, po czym znów napełnił szkło bursztynowym płynem.

– To dlatego ją uśpiłeś, bo ci zależy?

– A po co ma tego wszystkiego słuchać? – zapytał, zupełnie ignorując sarkazm w pytaniu brata. – Sami nie wiemy, co to znaczy. Po co ma się tym denerwować? Sama powiedziała, że to nie jej świat.

– Okłamujesz sam siebie – odpowiedział twardo Michał. – To Aksel. Może bez pamięci, ale to ona. Jej dusza i jej ciało.

– Taaa... A ja chciałem ją zabić. – Ponownie uniósł szklankę do ust.

– Nadal tego nie łapiesz, czy po prostu postanowiłeś ignorować to, co masz przed nosem?

– Łapiesz? Chyba za długo przebywasz na ziemi, bracie. – Lucyfer uśmiechnął się krzywo.

– Zawsze miałem cię za wybitnie inteligentną istotę, ale teraz mam wrażenie, że jesteś idiotą. – Michał odetchnął głęboko. – Wszystko to, co się dotąd wydarzyło... to, kim teraz jesteś, nie ma znaczenia. Nadal jesteś moim bratem, a Jego synem. Może nie chcesz tego przyjąć, ale On cię kocha...

– Nie rozumiesz? – Lucyfer przerwał aniołowi, a w jego oczach gościł smutek. – Nie chodzi o Ojca, tylko o nią. Co jeśli znów ją stracę? Drugi raz tego nie przeżyję. – Przetarł twarz dłońmi i westchnął cicho. – Nikt nie przeżyje.

Brunet wstał z fotela, po czym znów zaczął przechadzać się po pomieszczeniu. Walczył sam ze sobą, żeby nie iść do dziewczyny, żeby jej nie przytulić, przeprosić za wszystko i błagać o wybaczenie. Tylko tego jednego chciał, żeby ona z nim była. Nieważne jakie imię nosiła, co pamiętała. Z czasem uczucia obudziłyby się w niej. Tego Mishaja nie mogła zablokować. Ale czy miał prawo aż tak ingerować w jej życie? I to drugi raz? Teraz patrzyła na niego z obawą o własne życie, a mu było przez to wstyd.

– Nie rób tego. – Michał stał za bratem ze zbolałą miną.

– Tak będzie najlepiej, a ty będziesz ją chronił – powiedział cicho brunet, nawet nie spoglądając na anioła. – Wybudzę ją. A ty ją stąd zabierzesz i nie powiesz mi dokąd.

Po ostatnich słowach ruszył do wyjścia z zamiarem udania się do Aksel. Czym dłużej będzie to przeciągał, tym gorzej. Michał ją ukryje z dala od tego wszystkiego, a w tym czasie on zajmie się Mishają. Za to, że tknęła Aksel, zasłużyła na unicestwienie. O spiskowaniu z Samaelem nie wspominając.

***

Zamrugała kilkukrotnie zdezorientowana. W pierwszej chwili nie pamiętała, co się z nią działo, a co gorsza nie wiedziała, gdzie jest. Po kilku sekundach jednak wspomnienia wróciły z przytłaczającą świadomością tego, co się wydarzyło.

Wypuściła powoli powietrze i zadrżała. Poczuła, że nie jest sama, że ktoś bacznie się jej przygląda. Ze strachem odwróciła głowę w bok, a z jej ust wydobył się pisk, gdy dostrzegła mężczyznę stojącego przy łóżku. Od razu rozpoznała sylwetkę, nawet tak szczelnie spowitą przez ciemność.

Nie odezwał się, tylko pochylił i włączył małą lampkę, która stała na nocnym stoliku. Jej słabe światło otuliło swym blaskiem zaledwie niewielką część pomieszczenia, ale to wystarczyło, żeby dostrzec twarz. W zamyśleniu przeczesał palcami włosy, po czym wsunął dłonie do kieszeni spodni.

Przez moment wpatrywali się w siebie wzajemnie. Tylko że teraz spojrzenie Lucyfera było inne. Widziała w nim ból, tęsknotę, ale i determinację. Nie wiedziała, co to znaczy i chyba nie chciała wiedzieć. Choć gdy tak na niego patrzyła, to poczuła ukłucie w okolicach serca. Początkowo nie potrafiła nazwać tego dziwnego uczucia, ale gdy dotarło do niej, że to współczucie, oniemiała.

Brunet przywołał na usta słaby uśmiech i zrobił krok do przodu, na co ona odsunęła się na łóżku, podciągając kołdrę pod brodę.

– Boisz się mnie – zaczął cicho, ale nie przestawał patrzeć wprost w jej oczy. – To zrozumiałe przez to, co przeżyłaś. Przez to, co ci zrobiłem. Ale obiecuję ci, że to się już nie powtórzy. Michał zabierze cię w bezpiecznie miejsce z dala ode mnie i od tego całego bałaganu.

– Ale... – zaczęła, choć wcale nie wiedziała, co chciała powiedzieć.

Z jednej strony ucieszyło ją to. W końcu nie będzie obawiać się o własne życie. Może zacznie żyć normalnie. Pozna jakiegoś mężczyznę, którego pokocha z wzajemnością, wezmą ślub i będą mieć wspaniałe dzieci. Istny happy end. Tylko to nie było to, czego pragnęła jej dusza, bo na samą myśl, że mogłaby już nigdy nie zobaczyć Lucyfera, drżało jej serce.

– Tak będzie najlepiej dla wszystkich, a szczególnie dla ciebie. – Wzruszył ramionami. – Przecież tego chciałaś, prawda? Dowiedzieć się, kim jesteś. Dlaczego taka jesteś.

Miał rację. Tego właśnie pragnęła. Po to przybyła do tego miasta.

– Ale ja nic nie wiem – wyszeptała z nadzieją, że jednak jej nie odeśle.

– Może nie chcesz tego zaakceptować, może nie pamiętasz, ale mimo to doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, kim jesteś.

I znów miał rację. Choć bardzo tego nie chciała, wiedziała, kim jest. Zdawało się, że prawie wszystkie kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsca, a to wystarczyło. Była zwykłą dziewczyną, której duszę naznaczył niegdyś anioł, żeby mogła pokonać jednego z dwóch największych upadłych aniołów. Tylko problemem było to, że jeden z nich pokochał ją, a ona zginęła. I on właśnie stał przed nią.

– Nie. – Pokręciła przecząco głową, zasłaniając dłońmi uszy. – Nie chcę tego słuchać, to jest zbyt dziwaczne.

– Nie uciekniesz od tego. – Lucyfer usiadł na skraju łóżka i chwycił dziewczynę za nadgarstki, zmuszając, żeby na niego spojrzała. – Masz na imię Aksel. Zginęłaś z rąk Samaela, przy okazji unicestwiając go. – Kciukiem pogładził skórę, gdzie znajdowało się znamię. – Jesteś wyjątkowa i powinnaś być chroniona.

W jej oczach zabłysły łzy. Może tego nie powiedział wprost, ale właśnie się z nią żegnał. A gdy jego palce oderwały się od jej skóry, poczuła się osamotniona. Miała mętlik w głowie. Jednocześnie chciała stąd uciec jak najdalej i zostać. Wszystkie te uczucia, które się w niej kumulowały, przytłaczały ją boleśnie. Oddychanie sprawiało trudności i myślała, że za chwilę zemdleje.

Tak naprawdę sama nie wiedziała już, czego chce, a on jej wcale w tym nie pomagał. Wszystkie decyzje, które dotąd podejmowała, były wymuszone przez znamię. Przynajmniej tak sobie wmawiała, bo tak było łatwiej. Zrzucić odpowiedzialność za swoje czyny na niewidzialną siłę, prawda? Tylko na dłuższą metę nie miało to sensu. Nie była dzieckiem, była dorosłą kobietą z czarną dziurą w pamięci, ale jakoś sobie radziła. W końcu przeżyła spotkanie z diabłem i szurniętym aniołem.

Lucyfer miał rację. Nie ucieknie od tego, kim jest, ale ma prawo do wyboru własnej ścieżki. Przecież każda istota ma wolną wolę, tacy zostali stworzeni. Wypuściła powietrze, jednocześnie uspokajając się. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej, że nie ma tu czego szukać. Powinna zadbać o siebie, o swoje życie, a przede wszystkim o zdrowie psychiczne. A wojną, która toczyła się pomiędzy silniejszymi istotami niż ludzie, niech zajmą się sami zainteresowani – ona miała dość. Tak, zdecydowanie miała dość. Przecież było niemożliwym, żeby czuła coś do mężczyzny, który na powrót stał przy łóżku i się w nią wpatrywał. Nie miała zamiaru zaprzeczać, że poprzednia ona go kochała. Tylko że tamtej dziewczyny już nie było. Zginęła, czyż nie? A ona jest inna. Nawet go nie lubi, wręcz się go boi.

Sama sobie skinęła, zdecydowana opuścić dom Lucyfera w tej chwili. Odrzuciła od siebie kołdrę, a stopy postawiła na chłodnej podłodze. Początkowo nogi się pod nią ugięły. Nie sądziła, że jest aż tak słaba. W sumie nie pamiętała, kiedy ostatnio jadła.

Błądząc wzrokiem w półmroku, szukała swoich butów. Na moment zmarszczyła brwi, bo nie mogła sobie przypomnieć momentu, w którym by je ściągała. Znalazła je tuż przy łóżku, choć przysięgłaby, że wcześniej ich tu nie było. W milczeniu wsunęła trampki na gołe stopy, po czym odwróciła się do mężczyzny, który nie zmienił swojego położenia nawet o milimetr.

– W porządku. – Odetchnęła spokojnie, starając się opanować drżenie głosu. – Zakończmy to. Niech Michał mnie zabierze.