- 1.9 -

– Lucyfer... – Z ust Aksel wydobył się cichy, zachrypnięty głos.

Jednak to zdecydowanie wystarczyło. Odstawił szklankę z bursztynowym płynem na kredens po to, by usiąść na łóżku tuż przy niej. Poruszyła się niespokojnie, zaciskając dłonie na białej pościeli. Mężczyzna cierpliwie czekał, aż się obudzi. Powoli powieki uniosły się i napotkał intensywne, brązowe spojrzenie jej oczu. Nie widział już w nich bólu czy strachu, tylko spokój. Wpatrywała się przez kilka sekund w jego twarz.

– Miałeś tu ślad. – Dotknęła czubkami palców jego policzek.

– Zagoiło się. – Nie chciał teraz tłumaczyć, że jego rany goją się w błyskawicznym tempie, w tym momencie obchodziła go tylko ona. Chwycił jej dłoń w swoje. – Jak się czujesz?

Podciągnęła się do pozycji siedzącej. Wzięła kilka głębokich oddechów, jakby sprawdzając, czy jej płuca są sprawne. Głowa nie bolała, a gdy zamknęła oczy, widziała ciemność, żadnych śladów bestii.

– Dobrze. – Rozglądała się dookoła. Ujrzała nowocześnie umeblowany pokój z ogromnym łóżkiem przy jednej ze ścian, na którym właśnie leżała. Naprzeciw wisiał obraz przedstawiający Archanioła Michała pokonującego Lucyfera. Widziała już to, ale w postaci zdjęcia w pracy Leksi. Gdyby tylko jej przyjaciółka go poznała... Całą pracę mogłaby wyrzucić do kosza. Mężczyzna wyczuł, że zatrzymała wzrok na malowidle. Nie odwracając głowy w tamtą stronę, uśmiechnął się krzywo.

– Przypomina mi, za kogo mnie uważacie.

Aksel ścisnęła mocniej palce Lucyfera.

– Przepraszam. Naprawdę. Cały czas sądziłam, że jesteś chory psychicznie albo należysz do jakiejś sekty i utożsamiasz się z diabłem. Nie wierzyłam, że to wszystko jest prawdą.

– W porządku. – Wymusił słaby uśmiech, po czym wstał do kredensu po szklankę.

– Właśnie nie! Chroniłeś mnie przed nim, a ja cię zawiodłam... – Na chwilę zamilkła, jakby szukała odpowiednich słów. – Pomogę ci. Dowiem się, jak go zabić. Nie chcę, żeby on wygrał.

Zakręcił kostkami lodu w szklance i wziął spory łyk. Złość, którą czuł za to, że uciekła, wyparowała już dawno. Teraz martwił się tym, że obudziła w nim uczucia, które zepchnął gdzieś głęboko w dół swojej duszy. Nie chciał ich. Nie chciał czuć tej palącej potrzeby, która zmusiła go, żeby czuwał przy tej dziewczynie. Chciał być taki, jakim był, zanim w jego życie wkroczyła Aksel. Kiedy bawiło go przerażenie ludzi, gdy zrozumieli, kim jest naprawdę. Kiedy schlebiały mu spojrzenia pożądania pięknych kobiet. Jednak przy niej to wszystko wydawało się blade, bez wyrazu i bez smaku. Lucyfer, Diabeł, Upadły Anioł, Książę Ciemności... Kiedy patrzyły na niego brązowe oczy Aksel, był zwykłym mężczyzną... A co gorsza, przepełnionym uczuciem, którego nie pozwolił sobie nazwać.

Zresztą, uczucia nie mogły go teraz rozpraszać, musiał pokonać Samaela, co do tego nie miał żadnych, choćby najmniejszych wątpliwości. Lecz z drugiej strony nie chciał, żeby jego brat miał kolejną możliwość zbliżenia się do tej kruchej istoty. Przypomniał sobie jej krzyk i przerażenie. Omiotła go niemal namacalna nienawiść do Samaela.

Już po chwili oboje usłyszeli cichy dźwięk pękającego szkła. Aksel pisnęła, a Lucyfer otrzeźwiał i wypuścił resztki szklanki z poranionej dłoni. Gdy on patrzył na krople krwi spadające na drewnianą podłogę, ona podeszła na palcach, omijając kawałki szkła i chwyciła jego dłoń. Rozglądała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu czegoś do zatamowania krwi. Z fascynacją przyglądał się jej twarzy. Podłużna zmarszczka na czole Aksel świadczyła o pełnym skupieniu. Troszczy się o mnie – ta myśl wywołała u Lucyfera przyjemne mrowienie, które rozeszło się po całym ciele. Jednak zmusił się, żeby o tym nie myśleć.

– To nic, patrz.

Aksel patrzyła z niedowierzaniem na rękę. Rozcięcia już nie krwawiły, zaczynały się goić.

– Jak? – Źrenice rozszerzyły się w zdziwieniu, zasłaniając niemal całą tęczówkę.

– Jestem, kim jestem. – Wzruszył ramionami, znów stał się tajemniczy, chłodny, z dystansem. Podbródkiem wskazał na podłogę. – Przyślę kogoś, żeby posprzątał, a ty powinnaś się położyć.

– Dobrze – przytaknęła, ale nie ruszyła się z miejsca. – Ktoś mnie odprowadzi, czy sama mam iść?

Mężczyzna milczał, zupełnie nie rozumiejąc, o co jej chodzi. Po dłuższej chwili dotarło do niego, co miała na myśli. Analizując coś w myślach, powoli rozejrzał się po pokoju.

– Możesz tu zostać, jeśli chcesz. – Po tych słowach ruszył w stronę drzwi.

Nie chciała, żeby wychodził. Mimo że wiedziała, kim jest, czuła się przy nim bezpieczna. Intuicja Aksel aż w niej krzyczała, że on jej nie skrzywdzi, nigdy. Przy nim Samael jej nie dosięgnie... Właśnie, Samael...

– Zaczekaj! – Lucyfer odwrócił się, wyczekując. Dotknęła drżącymi palcami skroni. – Jak on mi to zrobił?

– Krew. – Wskazał na jej zabandażowane ramię. – Dostał się do twojej głowy za pomocą krwi. Sądząc po zadrapaniu, było jej niewiele, więc to już się nie powtórzy.

– Ale... – Kobieta zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad czymś intensywnie. – Zanim się spotkaliśmy... Przeżyłam coś podobnego... Moje odbicie...

– Zamiast siebie widziałaś demona. – Lucyfer dokończył za nią, a gdy przytaknęła, kontynuował beznamiętnym tonem. – Tę sztuczkę zna każdy silniejszy demon. Do wywołania bólu, i to na odległość, potrzebna jest krew ofiary.

Aksel przytaknęła, choć tak naprawdę nie miała pojęcia, o czym on mówił. Jak dotąd wiedziała o demonach tyle, że mają czarne oczy, choć ukrywają je przed ludźmi za normalnymi tęczówkami. No i oczywiście ziemia i woda święcona, krzyże... W przypadku ataku demona warto byłoby coś takiego przy sobie nosić.

Myśli pochłonęły kobietę do tego stopnia, że nawet nie zauważyła, kiedy Lucyfer opuścił pokój. Gdy została sama, rozejrzała się po owym pomieszczeniu. Otwierała szafki, szuflady, gabloty. Znajdowała broń palną, sztylety, monety i inne drobiazgi; nawet nie wiedziała, czym niektóre są. Część tej kolekcji wyglądała na tak starą, że odnosiło się wrażenie, iż od samego patrzenia przedmioty się rozpadną, z kolei inna część – jakby przed chwilą ją kupiono.

W pokoju znajdowały się trzy pary drzwi i ogromne okno, na którym zaciągnięte były ciężkie zasłony. Kiedy za nie wyjrzała, okazało się, że jest noc, ale Aksel nie wiedziała, czy to nadal ta sama, czy spała dobę i to już jest kolejna.

Drzwi, za którymi zniknął Lucyfer, zapewne prowadziły na korytarz. Za kolejnymi znajdowała się przestronna łazienka z dużą wanną wpuszczoną w podłogę, a w rogu stał prysznic przynajmniej na trzy osoby. Przy jednej ze ścian znajdowały się dwie umywalki z czarnego marmuru, nad którymi wisiało ogromne lustro w złotej ramie. Słyszała, że ktoś wszedł do pokoju. Nieświadomie wstrzymała oddech, nasłuchując. Brzdęk zmiatanego szkła spowodował, że znów zaczęła oddychać, a już po chwili spięła mięśnie, gdy przed oczami stanął jej obraz Lucyfera z zakrwawioną dłonią. Potrząsnęła energicznie głową i obraz zniknął. Gdy usłyszała ponowne trzaśnięcie, weszła do pokoju.

Otworzyła ostatnie drzwi i jej oczom ukazała się sporych rozmiarów garderoba. Każda kobieta o takiej marzyła, choćby skrycie. W akademiku Aksel mogła pozwolić sobie na komodę, pół wysokiej szafy i walizkę, którą wpychała pod łóżko. Jedna z desek cicho skrzypnęła pod ciężarem kobiety, gdy ta przekroczyła próg garderoby. Aksel intuicyjnie poszukała włącznika światła na ścianie z prawej strony i trafiła. Już po chwili z przeciwka spoglądało na nią jej odbicie. Blada, rozczochrana, żałosna... Wyglądała okropnie. Odwróciła wzrok od lustra.

Na wieszakach, równymi rzędami wisiały koszule, marynarki, spodnie. Na półkach stały wypolerowane buty. W szufladach idealnie zostały zwinięte skarpetki i poskładane w kostkę bokserki. Zamknęła ją szybko. Nawet gdy była sama, to i tak uważała za niestosowne przeglądanie czyjejś bielizny, choć co do przeszukiwania pokoju nie miała skrupułów. Znalazła również krawaty w różnych kolorach, ale jednocześnie nie przypominała sobie, żeby Lucyfer je nosił. Oczy rozszerzyły jej się w ogromnym zdziwieniu, gdy dotarło do niej, że pokój, w którym przebywała, był sypialnią Lucyfera.